13-ULLA (2ª exp.)

.

…….

BITÁCORA

• Data                                    1 4/ 04/ 2013

• Tempo                                Sol. Chuvia

• Distancia percorrida    13,5 millas

• Duración                           5h. 48m. 

• Velocidade media          2,33 nós

• Velocidade máxima      4,6 nós

Saímos de Carril cun día soleado. Fóra da ría o vento tiña eixadas de vinte e tantos nós e as ondas unha lonxitude de 3 m, con prognóstico de 4 m.

A cantidade de chuvia que ten caído este ano fai que o río traia moitísima auga e que ademais sexa de cor chocolate. Encontramos as augas relativamente tranquilas, ata que saímos da zona dos elementos de marcación do marisqueo. A partir deste tramo, aparecen ondas considerábeis con rizos brancos.  Veñen por popa. Xogan ao noso favor, a piragua sube e baixa: resulta divertido. Hai que ter coidado de que a piragua non se torza, algo que ás veces non é doado lograr. O vento de costas empúrranos e ao tripulante de popa resúltalle difícil escoitar o proel. Parece que imos a moita velocidade pero non chegamos a superar os 4,6 nós, debido ao caudal do río.

Percorridas 5 millas, cruzamos o río para tirar unhas fotos. Ao non recibir as ondas de popa a navegación complícase. Éntranos unha onda por babor e molla o proel, pero non pasa de aí.

Baixamos nun areal da beira dereita, para regular ben os cabos do temón. Volvemos desembarcar, pero, como seguen sen funcionar correctamente, decidimos varar a piragua de novo. Agora, en vez de area, o fondo é de lodo: as pernas afúndense ata os xeonllos. Buscamos outro sitio, pero como non o topamos decidimos volver baixar. Unha manobra mal feita dá lugar a que a piragua desvire e acabamos deitados no lodo. Vaia noxo. Aquí a auga non é marrón: é negra.

 Para achegarnos ás Torres de Catoira debemos cruzar novamente. Como o río é máis estreito dá a impresión de que resulta máis fácil. Non é así, unha onda case nos fai dar volta e outra éntranos por estribor. A partir de aquí procuramos ir preto da beira e xa non temos problemas, aínda que hai que remar con forza. Pouco antes de Pontecesures metémonos uns metros nun afluente. Que tranquilidade.

 Regresamos ao Ulla e entramos en Pontecesures. Remamos con intensidade e  practicamente non avanzamos. Na curva en fronte a FINSA, pensamos que non imos ser capaces de seguir adiante. Ao final chegamos á ponte e intentamos pasar por un dos ollos do medio. A corrente é moi forte e ponnos transversais. Remamos rapidamente para poñernos a favor da corrente e evitar problemas. Volvemos intentalo de novo no arco contiguo. Collemos folgos e remamos todo o forte que podemos. Cando estamos baixo a ponte e a proa saíndo, a corrente é tan forte que nos vira e nos fai bater contra un piar. Notamos certa inestabilidade, pero logramos controlar a situación sen caer nos remuíños. Decidimos cambiar de estratexia e intentalo polo ollo que está máis preto de terra. Non se cumpriu o de que á terceira vai a vencida. Precisamos un cuarto intento, pero ao final conseguímolo.

Ao pasar a ponte, diminúe a corrente e ao entrar na canle que bordea Padrón navegamos sen problema. Esta canle é de recente construción e evita as inundacións que antes eran frecuentes. Chegamos á presa que hai na entrada ao Sar. Esta vez non podemos desembarcar e cruzala, como fixemos o ano pasado. Hai corrente e o río está moi crecido. Temos que volver a Pontecesures. Empeza a chover e non podemos saír da canle, os muros son moi altos e non hai ramplas. Agora, a favor da corrente non hai problema. Queda para outro día a navegación polo Sar.

Baixamos en Pontecesures, onde deixaramos un coche para volver, pero como esquecemos traer as chaves, tivemos que baixar en taxi. Cousas da vida. Como tamén esquecemos a carteira, non podemos tomar un café quente, a pesar de estar tremendo de frío. 

Unha navegación moi diferente á do ano pasado, na que ademais de chegar a Herbón, regresamos a Carril na piragua. O dobre de millas en case o mesmo tempo.

,..

.

CONTINUACIÓN. SAR

.

BITÁCORA 

• Data                                     7 / 06 /  2013

• Tempo                                 Nubrado e choiva
  

• Distancia percorrida      6,26 millas

• Duración                          2h 44m.

• Velocidade media           2,27 nós

• Velocidade máxima      5,89 nós

 É a primeira expedición que fragmentamos en dúas xornadas. Saímos de Pontecesures descendendo o Ulla e de inmediato comeza a choiva miúda. Na entrada do Sar, uns pescadores incrépannos, berrándonos: “Non vos chega o Ulla?”. Seguimos adiante e sorpréndenos a beleza do río, o percorrido do ano pasado non nos deixara unha especial lembranza. Nunca hai dúas visións iguais.

Debemos remar con forza para pasar algúns rápidos e sentímonos optimistas en canto ao control da piragua. Intercambiamos algunhas palabras cos pescadores que nos imos topando. Cada vez a navegación é máis complicada. Chegamos ao pé dunha zona con moi pouca profundidade e unha importante corrente que fai imposíbel navegar. Cando estamos considerando a posibilidade de dar volta, escoitamos dende a parte superior a un pescador que nos berra malencarado “¡Fóra!”. Ao preguntarlle por que, respóndenos con malos modais, axitando o móbil: “Porque o digo eu”. Dadas as condicións do río, non paga a pena seguir discutindo. Os pescadores actúan como os donos do río.

 Cando levamos percorridas case tres millas polo Sar, descendemos e metémonos pola canle con beiras de cemento que vai dar máis arriba de Pontecesures. Un panorama totalmente diferente ao de hai dous meses, saltamos a presa sen problemas e incluso quedamos varados nunha ocasión. Xa no Ulla, proseguimos a remontada e chegamos ás pesqueiras. A marea non está alta e hai moita corrente. Intentamos pasar polo espazo que deixan os anchos e altos muros de pedra, case o conseguimos pero véncenos a corrente e devólvenos cara atrás. O ano pasado non tiveramos problemas para cruzala, a marea estaba máis alta e o río traía menos auga. Intentámolo novamente, entramos de lado con velocidade, pero a corrente xíranos e desviramos. Non calamos, un dos tripulantes sae despedido e o outro queda agarrado a piragua, pero o chaleco desprázaselle, converténdose nunha careta que non o deixa respirar. Pasados os primeiros momentos de descontrol, xa os dous agarrados a piragua, intentamos levala á beira que está preto, cóstanos bastante.  dtaPensamos que vai ser imposíbel, pero ao final conseguímolo. E criamos que dominabamos a piragua…

 Mentres baleiramos a auga, vemos como un remuíño se traga un dos nosos chuvasqueiros. Vai fresco e tremamos de frío. Cambiámonos de roupa e tras recuperar un dos remos que a corrente levara douscentos metros río abaixo, regresamos a buscar o chuvasqueiro. Nin rastro, unha pena porque era unha boa prenda para as navegacións. Damos por finalizada a expedición e regresamos. Chámanos Olaia para dicir que lle deron o premio Merlín ao amigo Tone, a nova fai que esquezamos  o chuvasqueiro. Tanto remar fainos entrar en calor, aínda así ao chegar a Pontecesures, un dos tripulantes ten as dedas dos pes e os centrais das mans insensíbeis e completamente brancos. Cargamos a piragua e dirixímonos a Sardiñeiro, mañá e pasado agárdannos outras expedicións.